"Antonije Đurić— najveći deo svoga radnoga veka proveo je radeći kao novinar u 'Ekspres politici'. Bio je jedini novinar u 'Politikinoj' kući koji je javno iskazivao svoje pravoslavna i srpska nacionalna ubeđenja. Znalo se za njegova tamnovanja i, za čudo, za te reči nisu ga dirali. Sredinom druge polovine sedamdesetih godina dvadesetoga veka u 'Ekspres politici' počeo je da izlazi njegov feljton 'Solunci govore' što je ovom listu tada donelo veliki ugled i tiraž. Tada je srpskoj javnosti prvi put skrenuta pažnja da u srpskom narodu, tu među njima, žive časni ljudi, vitezovi, ratnici iz Prvoga svetskoga rata. Posle feljtona Đurić je objavio i knjigu pod istim naslovom čije se prvo izdanje pojavilo 1978. godine i do sada doživelo devet izdanja. Deseto se upravo priprema. Tek posle Đurićevog feljtona i knjige počeli su u Srbiji da se pišu naučni i publicistički radovi koji su se bavili srpskim junacima iz Prvog svetskog rata.
Već u prvoj knjizi Đurić se pokazao kao izuzetno zanimljiv pisac dokumentarne proze. Većina njegovih likova su postojali, bili su živi kada su se njihove životne priče pojavljivale u Đurićevim knjigama. Svi njegovi likovi se pojavljuju pod pravim imenima, u događajima koji su se zaista desili. Ni reči koje oni izgovaraju nisu izmišljene nego su stvarno izgovorene. Svi njegovijunaci su svetosavci koji delaju po principima vidovdanske etike, spremni da se žrtvuju za nacionalne ideale. To pravilo važi i za ravnogorce o kojima je Đurić pisao. Većinu Ravnogoraca koji se takođe javljaju pod stvarnim imenima pratile su velike životne nedaće, tragedije, tamnice. Ali, što je zanimljivo, ti Đurićevi likovi nisu slomljeni, oni su do zadnjeg daha uspravni držeći se svojih ideala, svesni da za saveznika imaju Božiju pravdu i istinu. Te zakonitosti ponavljaju se i u drugim Đurićevim knjigama: 'Za čast otadžbine', 'Kraj Morave u dolini nade', 'Obaveštajac kaplar Miloje', 'Žene solunci govore', 'Ravnogorci govore', 'Crvena kuga'."
Jovo Bajić
